sevgili cemaat

şu referandum olayı canımı çok sıktı. aslında bir çoğumuz o sandıktan ne çıkacağının farkındaydı bence. bu ertesi gün öleceğini bilen birisinin bir gün fazla yaşayabilme umuduyla dua etmesi gibiydi. olmayacak duaya amin demesi gibiydi. ne bileyim işte.

bu milletin yarısından fazlası cahil. okuma yazma bilmeyi çağdaşlık sanan binlerce, milyonlarca insan var. her okuduğuna inanan, her yüzüne gülen iyi sanan, karnının açlığından vatanı milleti düşünemeyecek durumda olan yüzlerce insan var. işte bu insanlar ya kandırılıyor ya da kandırılmaya göz yumuyor.

ülkenin ne durumda olduğunu GERÇEKTEN bilenler o sandıktan evet çıkacağının farkındaydılar. benim asıl şaşırdığım nokta hayır diyerek başkaldırabilen %42'lik kısım. il il incelendiğinde 4-5 tane ilden hayır çıkmasına rağmen geneldeki bu neredeyse yarı yarıya kalma durumu bir şeylerin değişebileceğine dair umut veriyor. en azından kendi adıma.

bize " sevgili atatürk lisesi camiası!" şeklinde seslenen bir müdürümüz vardı. oldu olacak " ey cemaat!" deseydin be adam. yormasaydın kendini, yatakhanelerden birini mescit yaptırsaydın bir de. piç. orospu çocuğu, siktir git ne cehenneme gidiyorsan git. çok şükür ki bu sene kurtulduk. gelenin gideni aratması tabusunun yıkıldığının resmidir bu sanırım.

siyaseti sevmem de anlamam da. ama geleceğimin böylesine uluorta yok edilmesine göz yummayacağım. gel gör ki yaşım tutmuyor. lanet olsun.